F E J O A

Porijeklo i rasprostranjenost 

Zimzelena suptropska voćka fejoa je kod nas malo rasprostranjena. Nalazi se uglavnom u vidu pojedinačnih stabala ili u grupi od 3-4 stabla, a ponegdje se nalazi i kao parkovska dekorativna biljka. Neopravdano je zanemarena kao supropska voćna kultura, jer skoro bez povreda podnosi niske zimske temperature od -10 do -12 °C, a njeni plodovi imaju veliki značaj u ishrani ljudi.         
            Ova voćka osim što dobro uspijeva u zoni sredozemne (jadranske) klime može se komercijalno gajiti i u zoni izmijenjeno sredozemne klime  tj. u Zetsko-Bjelopavlićkoj ravnici.

            Plodovi fejoe su veoma cijenjena konzervna sirovina za pre­radu u kompote, slatko, džem, žele, marmelade, likere, vina i druge osvježavajuće napitke. Ipak, njen najveći značaj je u tome što se može koristiti kao stono voće tj. za upotrebu u svježem stanju. Zrele, meke i u ustima topive plodove fejoe sa aromom na ana­nas i šumsku jagodu, moguće je, bez preuveličavanja nazvati deli­katesom medu voćkama. Kada se ovome doda i veoma izražen di­jetetski, profilaktički i ljekoviti značaj ovih plodova u ishrani ljudi neosporno je da se radi o voćki koja zaslužuje mnogo veću pažnju nego što joj je do sada poklanjana.

            Suptropska voćna vrsta fejoa odavno je poznata u divljem stanju i kao takva i danas raste u Brazilu, Paragvaju, Meksiku i Argentini, odakle i vodi porijeklo. U ovim državama ona se susrijeće kako u divljem stanju tako i kultivisana u vidu većih ili manjih zasada.

            Rod Feijoa je botanički veoma sličan rodu Guava pa se u Sjedinjenim Američkim Državama ona često naziva i ananasnom guavom. Fejoa je prvi put bila opisana 1854. godine od strane bo­taničara Berga, autora monografije o Myrtaceama. Isti autor je fejoi i dao ime u čast brazilskog naučnika, Portugalca De Silva Feija.

            Kao voćna kultura fejoa je relativno mlada. Godine 1890. prvi put je uvezena iz Urugvaja u Evropu (južni dio Francuske i obalni dio Italije). Deset godina kasnije introdukovana je u SAD (Kalilornija) i SSSR (Gruzija). Aromatični i hranljivi plodovi fe­joe od davnina su se upotrebljavali za jelo od strane Indijanaca u Južnoj Americi. Oni su ove plodove uglavnom brali i kupili sa divlje rastućih grmova fejoe koja pretežno rastu ispod visokih i prostranih šuma južnog Brazila, Urugvaja, Paragvaja, Meksika i sjeverne Argentine.

            Kada je fejoa prvi put uvezena u Crnu Goru ne zna se tačno, ali se pretpostavlja da je to bilo 1938. godine. Te godine Stanica za suptropske kulture u Baru uvezla je 20 sadnica sa Si­cilije (od kojih je preživjelo 10) i od njih podigla manji eksperi­mentalni zasad. Značajno je napomenuti da nijedno stablo nije izmrzlo od mraza 1963. godine, a da do danas nije  sačuvano nijedno stablo. Ipak, ova stabla su poslužila kao matična stabla od kojih vode porijeklo mnoga stabla koja se i danas gaje na okućnicama.

                                                    Sistematsko mjesto fejoe

            Carstvo: Plantae

Razdio: Magnoliofita

Klasa: Magnoliopsida

Red: Myrtales

Familija: Myrtaceae

Rod: Feijoa

Vrsta: Feijoa sellowiana

Morfološke osobine

           
            Ova voćna vrsta spada u zimzelene žbunaste biljke. Visoka je 2 do 3, a rjeđe i do 5 metara. Stablo se formira kao žbun, a pod uticajem čovjeka i kao drvo (slično smokvi na pr.). Kruna mladih biljaka je kompaktna ali sa uzrastom i plodonošenjem počinje da se razređuje. Prvih 5-6 godina grane imaju tendenciju rasta u visinu, a zatim vršne grane zaostaju u porastu dok bočne intenzivno rastu. Ovo najčešće i dovodi do žbunastog izgleda stabla.

Listovi fejoe su eliptični, maslinasto-zeleni do svijetlo-zeleni, a cvjetovi su hermafroditni. Krunični listići cvijeta imaju osvje­žavajuće sladak ukus i u zemljama iz kojih potiče fejoa oni se upotrebljavaju za jelo i kao dodatak raznim napicima.

Masa ploda se kreće od 15 do 50 grama i više. Boja ploda je zelena, meso čvrsto krem bijele boje, slatko nakisjelo, topivo i osvježavajućeg ukusa koji podsjeća na ananas i šumsku jagodu. U plodu ima 25 do 50 veoma sitnih sjemenki, koje se pri jelu ne osjećaju. U našim uslovima plodovi se beru u oktobru i novembru. Zreli plodovi imaju sklonost ka otpadanju.

Fiziološke osobine

Fejoja pripada familiji Myrtaceae koja  ima 72 roda sa oko 115.000 vrsta. Rod Feijoa ima samo tri vrste i to: Feijoa sellowiana, Feijoa odorata i Feijoa oveta. Kao kulturna vrsta samo Feijoa selloiviana ima privredni značaj.

            Vegetacija fejoe u uslovima Crnogorskog primorja počinje krajem marta, a završava se početkom novembra, iako listovi ostaju zeleni i u toku zimskog perioda. Kod ove kulture mogu se zapaziti dva izražena perioda rasta: prvi krajem proljeća (intenzivniji) i drugi krajem ljeta i početkom jeseni.

            Cvjetni popoljci se pojavljuju polako, uglavnom od sredine aprila i tokom maja. Nalaze se u pazuhu lista na granama tekuće vegetacije. Cvjetanje počinje krajem maja i traje dugo, oko je­dan mjesec. Cvjetna drška je duga oko 12-20 mm. Čašičnih listića ima 4-5 zelene boje spolja i crvenkaste iznutra. Kruničnih listića može biti 4-8. Oni su mesnati, spolja bijele, a unutra roze boje. Latice cvjetova sadrže dosta šećera pa se upotrebljavaju za jelo i kao dodatak za razne vrste likera. Slatke latice privlače insekte i manje ptice koje se hrane njima i prelijećući sa cvijeta na cvijet oprašuju ih.

            Prašnika ima između 50 i 100 po jednom cvijetu, a samo jedan tučak narandžaste boje. Fejoa može biti i samooplodna i stranooplodna biljka. Za normalnu rodnost kod skoro svih sorti i klonova neophodno je unakrsno oprašivanje.                                       

Plod fejoe ima karakteristično odrvenjene ćašične listiće na vrhu. Najčešće je ovalnog, okruglastog ili jajastog oblika.

Po iz­gledu plod najviše podsjeća na šljivu. Površina mu je glatka ili pre­krivena tankom voštanom prevlakom.

Pokožica zauzima oko 20 % ploda. Plod se sastoji iz 4 (rjeđe 5) karpela koji obrazuju 20 do 24 sjemenih zametka. Kada se većina sjemenih za­metaka razvije u sjeme, plodovi dostižu maksimalnu veličinu i meso ploda se razvija dobro, dok u suprotnom slučaju plodovi ostaju nedozreli i meki.

            Zahvaljujući sadržaju eteričnih ulja u pokožici plod ima povoljno dejstvo na čovječji organizam. Plodovi takođe sadrže visok procenat vitamina C (kao pomorandža ili limun), a takođe i druge vitamine: B, F, PP i druge. Pored vitamina sadrže i 5-10 % še­ćera, 1,5 do 3,6 % jabučne kisjeline, pektin i druge hranljive i lje­kovite materije.                  

Agroekološki uslovi

            Temperatura - Fejoja spada u termofilne biljke, mada ne voli jako visoke temperature. Dobro se razvija i plodonosi pri sumi aktivnih temperatura za vegetacioni period od oko 4.000 °C i više. Optimalna temperatura za vrijeme vegetacije je oko 20 °C, a prilikom cvjetanja 22 – 25 °C. Pri temperaturi od oko 10 do 15 °C vegetacija se usporava, a na 6 °C potpuno prestaje.

            Visoke temperature tokom ljeta za fejou nijesu poželjne. U svojoj domovini (Južna Amerika) ona se iz ovih razloga često na­lazi u šarenom hladu visokih šumskih stabala. U vrijeme žarkih dana usporava se ili prestaje rast mladara i plodova. Tek krajem avgusta i početkom septembra ponovo počinje vegetativni porast grana, listova i plodova. Ipak, može se reći da fejoa bez oštećenja podnosi visoke temperature od 36°C i više.

            Između svih zimzelenih suptropskih voćnih vrsta fejoa spada u najotpornije prema niskim temperaturama. Iz ovih razloga može se smatrati specifičnom zimzelenom, egzotičnom suprotskom voć­nom kulturom koja u našim geografsko-ekološkim prilikama može proširiti areal gajenja suptropskog voća prema sjeveru. Pri tem­peraturi od -9 do -10 °C nijesu zapažene povrede od mraza, pri -11 do-12 °C izmrzava lišće i jednogodišnje grančice, a tek pri tem­peraturi od -14 do -15 °C izmrzava nadzemni dio cijele biljke skoro do korjenovog vrata, ali se međutim ona ponovo obnavlja. Tek na temperaturi od -16°C sasvim ugiba. Prema našim zapažanjima mlada stabla fejoe su nešto osjetljivija na mraz i pri temperaturi od - 7 do - 8 ^oC su djelimično izmrzla, ali su se narednog proljeća ponovo obnovila.

            Otpornost prema mrazu svakako zavisi i od drugih spoljnih faktora, kao što su sniježni pokrivač, vjetar, brzina spuštanja i dužina trajanja mraza, ishranjenost, starost i sl. pa se navedena skala  smrzavanja  može  uzeti   samo  kao   orjentaciona   i   u   nekim prosječnim uslovima.

            Kao pogodni rejoni za uzgoj fejoe mogu se smatrati svi oni rejoni u kojima se najniže temperature od -12 do -14 °C ne jav­ljaju često, a i kada se jave nijesu dugotrajne.

            Padavine - Većina autora smatraju da je fejoa na sušu veoma otporna bilj­ka. Međutim, to je samo djelimično tačno jer ako se žele postići uspješan rast, razvitak i rodnost, neophodno je u vegetacionom pe­riodu obuzbijediti 500 do 600 mm vode. Voda je naročito potrebna mladim zasadima fejoe. Većina stabala fejoe koji se gaje na području Bara  pokazala su samo za nijansu veću otpornost na sušu od drugih suptropskih voćnih vrsta.

            Pri nedostataku vlage u zemljištu, rast i razvitak biljke se usporavaju, dolazi do otpadanja plodova, a njihov kvalitet je znatno umanjen. Ovdje je značajno pomenuti da fejoa bolje podnosi zem­ljišnu nego vazdušnu sušu. Iz ovih razloga orošavanje je veoma pogodna agrotehnička mjera, koja značajno doprinosi povećanju rodnosti i kvaliteta plodova.

            Vjetar - Fejoa predstavlja voćnu vrstu koja je dovoljno otporna prema dejstvu vjetra tj. vjetar joj  pričinjava manje štete nego aktinidiji ili mandarinama. U zimskom periodu jak vjetar sma­njuje  otpornost   fejoe  prema   mrazu,   a  ljeti  pospješuje  otpadanje mladih,  nezrelih  plodova  i  time  umanjuje  rodnost.  U   doba  cvjeatanja vjetar ometa insekte da izvrše neophodno oprašivanje.        
            Svjetlost - Poznato  je  da  se  u  Južnoj Americi  fejoa često nalazi kao podšumska biljka u hladu visokih drveća. U veo­ma gustim  zasadima ona  takođe raste  i razvija se i ne ugiba. Međutim, za normalan rast i razvoj, a naročito visoku rodnost po­trebna je i direktna sunčeva svjetlost. Pri smanjenoj svjetlosti ona donosi   manje  plodove,  procenat   oprašivanja   je  manji, a kvalitet plodova slabiji.         
            Zemljište - Zemljište  značajno   utiče  na  karakter  razvića korjenovog  sistema  i  stabla, a  takođe  i  na  njihovu moćnost i rodnost. Fejoa dobro uspijeva na černozemima, aluvijal­nim zemljištima,  crvenicama,  a  djelimično  i  na  pjeskovitim zem­ljištima.   Do  skora  se  smatralo  da je  ona  jako skromnih  zahtjeva  prema  zemljištu.   Međutim,   na  jednoj   plantaži od 10 ha u Gruziji u blizini grada Suhumi (na obali Crnog mora), uslijed veoma glinovitog zemljišta, rast i rodnost većine stabala bili su toliko slabi da ih je bilo neophodno iskrčiti.  Na  istom  tipu  zemljišta pored  ove  plan­taže čaj je veoma dobro uspijevao. Na ovakvim zemljištima fejoa se može gajiti tek nakon unošenja većih količina organskih đubriva (stajnjak, treset).                                          

                                                       Razmnožavanje

            Kao i većina drugih voćnih vrsta i fejoa se razmnožava ge­nerativnim i vegetativnim putem. Razmnožavanje iz sjemena je prilično rašireno, zbog toga što ne dolazi do velikog cijepanja oso­bina, ali se ipak ne može izbjeći heterogenost zasada sa izvjesnim smanjenjem kvalitativnih i kvantitativnih osobina. Za proizvodnju sadnica za prodaju preporučuje se jedino vegetativno razmnoža­vanje, pošto se samo na taj način potpuno prenose osobine određene sorte, a zasadi od takvih sadnica su uz to i ujednačeniji.           
            Generativno razmnožavanje - Ovo razmnožava­nje je dosta rašireno iako je takav sadni materijal dosta neujednačen, kako u biološkim, tako i u pomološkim osobinama.

            Za ovo razmnožavanje potrebno je brati krupne i zrele plo­dove sa odabranih stabala. Poslije omekšavanja plodovi se gnječe i ispiraju na situ prečnika 1-2 mm. Sjeme se zatim suši na sobnoj temperaturi, koje kroz 4-5 dana postaje spremno za sijanje.

            Iz jednog kilograma plodova dobije se 1 - 4 grama sjemena, a u jednom gramu ima 400-700 sjemenki. Za dobijanje jednog kilo­grama sjemena potrebno je 350-1000 kg plodova. Dobru klijavost sjeme zadržava nekoliko mjeseci, a na suvom i promajnom mjestu i godinu dana. Najbolja temperatura za klijanje sjemena je 20 – 25 °C. Klijanje počinje kroz dvije nedjelje nakon sjetve.

            Iznikle sijance najbolje je presaditi u kese (sa smjesom zem­lje, stajnjaka i pijeska) kada dostignu visinu 10 - 15 cm. Prilikom ranog sijanja sjemena (januar) u staklari, a zatim prebacivanja u kese moguće je do kraja vegetacije da sijanci dostignu visinu od 40 - 55 cm. Ti sijanci se iste godine mogu koristiti kao sadnice. Od kasnijeg sijanja sjemena (mart-april) na otvorenom polju sijanci se koriste kao sadnice tek u jesen naredne godine.                                

            Vegetativno razmnožavanje - Ovo razmnoža­vanje omogućava da se sačuvaju sve osobine jedne sorte, a u zasadima se postiže ujednačenost u pogledu bujnosti, rodnosti, kva­liteta plodova i sl. Međutim fejoa se dosta teško razmnožava vege­tativnim putem, naročito reznicama zbog čega je neophodna upo­treba fitohormona i posebnih uslova temperature i vlažnosti vazduha. Za sada se od vegetativnog razmnožavanja koristi samo oživljavanje zrelih reznica (jednogodišnjih) dužine 10 - 12 cm. Reznice se skidaju u avgustu, a sa jednom reznicom neophodno je ostaviti dva vršna lista. Poslije tretiranja nekim od fitohormona reznice se po­stavljaju u pripremljeni supstrat na dubini od 7 - 8 cm. Lišće mora da ostane van zemlje (supstrata). Reznice je potrebno zaštititi od direktne sunčeve svjetlosti i da se više puta na dan orošavaju. Poslije 3 do 4 mjeseca pojavljuje se korijen, a ožiljene reznice se presađuju krajem marta naredne godine.

Agrotehnika

            Pri zasnivanju plantaža fejoa se sadi na tri načina: u obliku pravougaonika, kvadrata ili romba. U obliku pravougaonika rastojanja između biljaka najčešće iznose 4 x 3 ili 5 x 4 m, a kod kva­drata 3 x 3, 4 x 4 pa čak i 5 x 5 m. Razmak sadnica u obliku romba (cik-cak) može biti i manji mada je time otežana njihova obrada.

            S obzirom da fejoa obrazuje gustu krošnju ona zahtijeva i redovnu rezidbu. Deblo se formira sa visinom od oko 50 cm.

            Sadnja - U našim primorskim uslovima sadnju je najbolje obavljati tokom novembra, dok se za ostala područja preporučuje proljećna sadnja. Obavlja se u jamice (rupe) duboke 40-45 cm i široke 60 - 70 cm. Iskopanu zemlju treba ostaviti 1-2 mjeseca, zatim je obogatiti sa 15 kg stajnjaka i 0.5 kg kombinovanog mineralnog đubriva (NPK 8:16:24). Đubrivo pomiješati sa zemljom i vratiti u rupu. Sadnicu izvaditi iz kese i posaditi u centru rupe, vodeći pri tome računa da se posadi na istoj dubini na kojoj je bila i u kesi. Uvijek je bolje posaditi pliće nego dublje. Poslije sadnje sadnica se oreže na željenu visinu (0,5 m).

            Obrada - Za normalan razvitak korijena i nadzemnog dijela biljke nephodno je obavljati stalnu obradu zemljišta. Počet­kom marta potrebno je izvršiti jedno duboko oranje (15-20 cm), a zatim u toku proljeća i ljeta još 3-4 plitke obrade (8-10 cm). Na osnovu istraživanja nekih autora u Azarbejdžanu mulčiranjem površina u zasadima fejoe postižu se i do 30 %  veći prinosi.

            Navodnjavanje - Po količini zahtjeva fejoe za vla­gom možemo je najadekvatnije uporedili sa mandarinom. Ovo je suprotno ranijim shvatanjima o fejoi kao biljci kojoj skoro nije potrebno navodnjavanje. Visoke i redovne prinose moguće je ostva­rili samo uz dovoljnu obezbijedenost vode. Voda je naročito potrebna mladim zasadima do pete godine. Navodnjavanje se može obavljati na razne načine, a najčešće orošavanjem (kišenjem) i u brazdama. Kao pogodniji na­čin navodnjavanja je kišenje.

            Đubrenje - U zavisnosti od sastava zemljišta i uzrasta zasada određujemo i količinu organskog i mineralnog đubriva. Uko­liko nemamo stajskog đubriva može se upotrebiti i đubrivo od pe­radi i to prosječno 3 - 4 kg po stablu. Ovo đubrivo se zajedno sa kalijumovim  i fosfornim đubrivima (N:P:K pr. 0:16:24) unosi krajem februara ili po­četkom marta. Azotno đubrivo (pr. KAN) se unosi u dva navrata: proljeće i početak ljeta (60 i 40 %).

            U nas fejoja nije rasprostranjena pa za sada nema ni pojava bolesti i štetočina. S obzirom na sve veće zahtjeve za zdravom hranom fejoa se može, bar u početnoj fazi proizvodnje savršeno uklopiti i u ove zahtjeve.

      Berba i čuvanje plodova

            Jedna od karakterističnih osobina fejoe je dugo (oko mjesec dana) cvjetanje i nejednovremeno i dugo sazrijevanje plodova. Iz ovih razloga berba se proteže na 20 i više dana i obavlja se u 3-4 navrata. Berba se obavlja pri optimalnoj tehnološkoj zrelosti, koja se inače poklapa sa sjemenom zrelošću. Ovo se može usta­noviti analizom šećera i kisjeline u plodovima. Berbu je najbolje obaviti kada plodovi počnu da otpadaju ili se lako odvajaju od grane. Poslije berbe plodove je neophodno sortirati. Odvajaju se plo­dovi po krupnoći i zrelosti, u zavisnosti od toga da li će se ko­ristiti za preradu ili kao stono voće. Do transporta u hladnjače plodovi se mogu čuvati na suvom i promajnom mjestu ali ne duže od deset dana. Pri temperaturi od -2 °C plodovi se čuvaju i do četiri mjeseca ne gubeći svoju hranljivu vrijednost i ukus. Među­tim, na + 2 do + 4 °C već poslije dvadesetak dana dolazi do sni­žavanja procenta šećera, vitamina i drugih hranljivih sastojaka.

            Ukoliko plodove fejoe nije moguće čuvati u specijalizovanim hladnjačama treba ih preraditi u kompot, slatko, džem, vino i dr. Na ovaj način se takode zadržavaju većina hranijivih materija u plodu.

Sortiment

            Iako mlada kao voćna kultura fejoa se odlikuje mnoštvom sorti, klonova i tipova. Ovo uglavnom proizilazi iz činjenice da se do skora fejoa najviše razmnožavala generativnim putem i da se na taj način stvorilo mnoštvo tipova od kojih su nastale razne forme i sorte. Danas svaka zemlja u kojoj se fejoa gaji kao kul­turna biljka ima svoj sortiment. Među najbolje sorte smatraju se sljedeće:

A n d r e - Jedna od boljih francuskih sorti. Plodovi su du­gački 50-70 mm i široki 40 mm. Pokožica je svijetlo-zelene boje, meso je bjeličastvo, sočno i sa izraženom aromom jagode. Sjemenke su veoma sitne. Sazrijeva krajem novembra.       

Č o j s e a n a - Kalifornijska sorta. Spada u najkrupnije sorte čija masa ploda dostiše čak 120-140 grama. Plodovi su dugački 70-80 mm i široki 50-60 mm. Veoma su nježni, ukusni i aromatični. Ovo je srednje rana sorta, sazrijeva krajem oktobra i početkom novembra. Čojseana je stranooplodna i sklona je periodičnom  rađanju  što joj   predstavlja  određeni  nedostatak.          

          S u p e r b a - Takode kalifornijska sorta. Za razliku od Čojseane ona je samooplodna i dosta rodna. Plodovi su veoma ukusni i aromatični sa nježnim i u ustima topivim mesnatim dijelom. Pokožica je tamno zelena. Srednja masa ploda je 45 grama.

         A n a s e u l i II - Gruzijska sorta. Stablo je visoko 1,8 me­tara. Rađa 16 tona po hektaru. Plodovi sazrijevaju sredinom ok­tobra. Prosječna masa ploda je 77 grama. Ukupnih šećera sadrži 4,68 %, a vitamina C 42 mg%.

            L e n k o r a n - Azerbejdžanska sorta. Plodovi su srednjekrupni, ovalni, mase oko 30 grama. Sazrijevaju početkom novembra. Poje­dinačno stablo rodi prosječno oko 36 kg. Koristi se uglavnom u svježem stanju.

                                                      GUAVA

                                                          Porijeklo i rasprostranjenost

            Guava  je zimzelena, egzotična tropska, a djelimično i suptropska voćka koja potiče iz Južne i Sre­dnje Amerike. U 16. vijeku prenijeta je u Evropu (Španija) i od tada se širi po južnom dijelu Mediterana i po čitavoj tropskoj oblasti. Zbog lakog uzgoja, visoke hranljive vrijednosti plodova i kvalitetnih prerađevina ova voćka je postala značajan proizvod u međunarodnoj trgovini. Smatra se da je njena proizvodnja (i promet) organizovana u 58 zemalja uglavnom tropskog pojasa.                                    

Za kratko vrijeme guava se široko rasprostranila blagodareći prije svega visokoj adaptivnosti na mnoge tipove zemljišta u tropskom i suptropskom pojasu (gdje zimske temperature dozvoljavaju njen op­stanak). Ona dobro podnosi visoke temperature, a može se gajiti i na visinama do 1.200 metara (u trop­skom pojasu) ako temperatura ne pada ispod 0°C u dužem trajanju.

U slobodnoj populaciji raste pri vi­sokoj vlažnosti vazduha i količini padavina između 1.000 i 3.700 mm, a pri pH zemljišta 5,5 do 8,0.                                                                    

           Veliki izvoznici guave su Dominikanska Republika, Haiti, Filipini, Novi Zeland, i dr.  Osim veoma lijepog izgleda stabla i plodovi guave su jako dekorativni sa ukusom koji podsjeća na šumsku jagodu.

Plod je inače veoma bogat viaminima i sadrži prosječno oko 200 do 300 mg vitamina C, 200 do 400 mg vitamina A, 40 mg vitamina B i 35 mg vitamina E u 100 grama ploda.    

                                               Sistematsko mjesto guave

Carstvo: Plantae

Razdio: Magnoliphita

Klasa: Magnoliopsida

Podklasa: Rosidae

Red: Myrtales

Familia: Myrtaceae

Podfamilia: Myrtoideae

Nadrod: Myrteae

Rod: Psidium

Vrsta: Psidium guajava

Agrobiološke osobine

            Korijen guave je plitko rasprostranjen što se mora imati u vidu prilikom izbora lokacije za njen uzgoj. Stablo može biti nisko (žbunasto), srednje veličine (3-4 metra) i visoko (7-9 metara).

            Listovi guave su eliptični, kožasti i malo dlakavi sa donje strane. Cvijetovi su bijeli, nalaze se u grupi po 2-3, a mogu biti i pojedinačni. S obzirom na mnoštvo populacija ove vrste i plodovi se razlikuju po boji i krupnoći. Neki plodovi su mase svega 15 grama sa prečnikom 1,5 cm, dok su drugi mase i do 500 grama sa prečnikom i do 10 cm. Meso ploda može biti bijele, narandžaste ili crvene boje, a pokožica svetlozelena, svetložuta ili crvena.                                                                             

U zavisnosti od izgleda ploda, guavu dijelimo na dvije grupe: jabučastu guavu (Psidium pomiferum) i kruškastu guavu (Psidium pyriferum).

Guava se uglavnom razmnožava sjemenom, a ređe ožiljavanjem reznica. Kalemljenje je dosta komplikovano i često neuspješno. Ovakav način razmuožavanja je i stvorio mnoštvo formi, što negativno utiče na ukupni prinos i kvalitet plodova ove voćke.

Ustanovljeno je da kruškasta forma bolje prenosi svoje osobine prilikom razmnožavanja sjemenom nego jabučasta.

            U zavisnosti od klimatskih uslova guava cvjeta jedanput ili dvaput godišnje. U tropskim predjelima ona cveta tokom čitave godine, a najintenzivnije u maju i septembru. Plodove, takođe daje preko čitave go­dine. Međutim, u Mediteranskom basenu ona cvjeta jedanput godišnje, a plodovi sazrijevaju u novembru-decembru.                  

Berba i upotreba plodova           

Guava obrazuje zrele plodove 90 do 120 dana poslije cvjetanja. U povoljnim uslovima plodovi se obrazuju tokom čitave godine. Plodovi su veoma nježni i iziskuju pažnju pri manipulaciji (slično jagodi ili trešnji). Prilikom berbe potrebno je odvojili potpuno zrele i djelimično zrele plodove i ostaviti ih u plitke sudove (gajbice). Na običnoj temperaturi čuvaju se 2 nedelje, a na 2-3 ^oC četiri nedelje.

Plodovi se koriste za jelo u svježem stanju ili se prerađuju u vidu soka, marmelade, džema i sl. U trop­skim krajevima sok od guave se korisii za ishranu odojčadi i djece.

                                                                                PASIFLORA

Porijeklo i rasprostranjenost

            Rod pasiflora se sastoji od oko 400 vrsta koje spontano rastu u tropskim i suptropskim krajevima Sjeverne i Južne Amerike. Od svih vrsta pasiflore oko 50 - 60 donose jestive plodove, ali samo nekoliko njih imaju sočne plodove sa komercijalnom vrijednošću. Za naše uslove jedino je interesantna, kao jestiva vrsta Passiflora edulis Sims. ili purpurna pasiflora, a kao ukrasna vrsta Passiflora laurifolija L. Od ostalih vrsta u svijetu se gaje još i : Passiflora edulis Flaviocarpa ili žuta pasiflora (Havaji), Passiflora liqualaris Juss. ili slatka grandila (Meksiko), Passiflora millissima H.B. ili banana pasiflora (Andi), Passiflora quadranqularis L. ili pasiflora sa dinja oblikom ploda (tropski pojas) i dr.

Purpurna pasiflora (Passiflora edulis Sims.) - potiče iz Brazila. Plod je jajolikog oblika dužine 4 - 9 cm, a širine 3,5 - 7 cm. Kada sazri dobija finu ljubičastu ili purpurnu boju. Kora je debela 3-6 mm, relativno je čvrsta i nije jestiva. Mesnati dio ploda (koji se koristi za jelo) je žute do narandžaste boje i ima jako prijatan ukus i aromu koja podsjeća na ananas. Prva stabla (tri) ove pasiflore posađena su u proljeće 1995. godine u Baru, već 1996. godine donijela su tridesetak plodova.                                                        

Ukrasna pasiflora (Passiflora laurifolija L.) - je široko rasprostranjena u tropskim i suptropskim krajevima. Cvjeta i daje plodove od marta do oktobra. Plodovi su sitni (oko 10 grama), ovalni, lijepe crvene boje ali bez ukusa i mirisa pa se ova pasiflora ne ubraja u jestive vrste. Jedno stablo ove pasiflore zasađeno je u proljeće 1995. godine u Baru donijelo je tokom 1996. godine nekoliko stotina plodova.

Međutim, i sami smo se uvjerili da ovi plodovi nemaju prijatan ukus i aromu i nijesu pogodni za upotrebu u svježem stanju. S obzirom da cvjeta i plodonosi tokom čitave godine (u našim uslovima od maja do kraja novembra), ova vrsta se i kod nas može gajiti kao ukrasna.                                        

                                                        Sistematsko mjesto pasiflore

Carstvo: Plantae

Razdio: Magnoliophyta

Klasa: Magnoliopsida

Red: Violales

Familia: Passifloraceace

Rod: Passiflora

Vrsta: Passiflora edulis

                                                       Agroekološki uslovi  

            Pasiflora spada u tropsko voće koje se može gajiti i u nekim oblasrtima suptropske odnosno mediteranske zone.  Na osnovu zahtjeva prema klimi možemo je svrstati i u tropsko i u suptropsko voće (u tropskoj zoni se masovno gaji kao komercijalno voće, a u suptropskoj mnogo manje). Dobro uspijeva u svim klimatima gdje su mrazevi rijetki i slabe jačine. Krajem decembra 1996. u Baru su bila dva dana sa temperaturom od -2 °C i jakim olujnim vjetrom. Stabla (i sadnice) pasiflore su ostala potpuno neoštećena dok je limun djelimično ili potpuno ostao bez lista. Ovo nas je ohrabrilo da sa više optimizma pristupimo masovnijem razmnožavanju ovog egzotičnog i veoma interesantnog voća. Za pasifloru su najpogodnija ocjedna i humusna zemljišta na kojima je potrebno obezbijediti navodnjavanje. Do cjelovitijeg ispitivanja u našim uslovima, za gajenje pasiflore treba uzeti samo južni dio Crnogorskog primorja, posebno okolinu Bara. 

                                                         Razmnožavanje

            Pasiflora se razmnožava sjemenom i reznicama. Sjeme se sije rano u proljeće u tople leje, a niče 15 dana poslije sijanja. Razmnožavanje reznicama je veoma jednostavno i uspješno. Reznice dužine 10 do 15 cm se uzimaju tokom marta i početkom aprila, zatim se tretiraju fitohormonom IBA (1000 ppm) i postavljaju u leje sa čistim pijeskom ili smjesom perlita i treseta. Od 50 reznica postavljenih na ožiljavanje početkom maja 1996. ožililo se 46 reznica ili 92 %. Ožiljene reznice su presađene u plastične kontejnere krajem juna i do kraja godine su se dobro razvile.

                                                      Agrotehnika

            Purpurna pasiflora (kao i ostale vrste) je zimzelena lijana (puzavica) slična vinovoj lozi i za uzgoj joj treba naslon. Raste veoma brzo i ako se gaji u vidu tende (što je bio slučaj sa nekoliko stabala kod nas) već druge godine je pokrila preko 8 m² površine. Za naše uslove preporučuje se gajenje sa razmakom 5 x 4 metra.

            Rezidba se obavlja u martu ili aprilu proređivanjem grana i formiranjem željenog oblika (špalir ili tenda - slično vinovoj lozi). Đubrenje je obavezno kako stajnjakom (svake druge godine) tako  i mineralnim đubrivima (NPK i azotnim) u dva - tri navrata.

Ova vrsta u većini zemalja Južne Amerike i Azije rađa dva puta godišnje (početkom ljeta i u jesen), ali je važniji prinos u ljetnjem periodu. Na Floridi pasiflora cveta samo jedanput godišnje, i  to u aprilu, a plodove donosi u junu. Međutim, u našim uslovima  pasiflora je cvetala dva puta u toku 1996 i 1997 godine, a plodovi su sazreli u julu i decembru. Drugi rod je bio znatno manji, tj. imao je samo nekoliko plodova.                  
            Pasiflora je biljka dugog dana i počinje da cveta rano u proljeće. Cvetovi su veoma interesantni i jako dekorativni. Plodove donosi samooplodnjom i stranooplodnjom. Plodovi iz stranooplodnje su nešto krupniji.

Prosječan prinos purpurne pasiflore gajene u Australiji iznosi samo 2,5 tone po ha, a u Južnoj Americi 7,9 tona. Plodovi se beru kada dostignu karakterističnu boju i počnu da otpadaju. Berba se često obavlja samo sakupljanjem plodova sa zemlje. Za potrošnju u svježem stanju skladište se na temperaturi od 6,5 ° C i relativnom vlagom vazduha 85 % i tako čuvaju 4 do 5 nedelja. Ipak, većina plodova pasiflore se koristi za preradu. Kao najvažnija prerađevina od pasiflore je vrlo kvalitetan i ukusan sok. On se uglavnom koristi za kupažu sa drugim voćnim sokovima kojima poboljšava ukus i aromu.

                                                        Sortiment

            Pasiflora se u većini zemalja razmnožava iz sjemena. Ova stabla daju plodove prosječne mase 60 grama (20 grama soka) sa udjelom mesnatog dijela ploda od 32 %. U poslednje vrijeme najpopularniji su hibridi između purpurne i žute pasiflore koji se razmnožavaju reznicama. Prosječan % rastvorljivih suvih materija kod jestivih vrsta pasiflore je oko 17 % (od 14 do 22 %), od čega većinu čine šećeri. Kod purpurne pasiflore sastav šećera je sledeći: fruktoza 33,5 %, glukoza 37 % i saharoza 29,5 %. Sadržaj ukupnih kiselina, izražen u limunskoj je u prosjeku 3,4 % (limunska kisjelina je dominantna sa 83 %, a slijede malonilna, sukcinilna i dr.).

Vrijednost pH kod purpurne pasiflore se kreće od 2,6 do 3,2 , a sadržaj vitamina "C" je oko 30 mg. (slično mandarini). Purpurna pasiflora sadrži i vitamine A, B,PP i dr.

Zavoda za hortikulturu Univerziteta na Havajima je selekcionisao krupnoplodu, žutu pasifloru koja je vrlo interesantna zbog neobičnog svijetlo-narandžastog soka i otpornosti na bolesti. Razmnožava se reznicama, a stablo je bujno i prorodi nakon godinu dana. Plodovi su okruglasti, mase oko 90 grama. Meso ploda ima oko 59 % soka, sa visokim procentom suve materije (15 - 20 %). Treba je saditi u kombinaciji sa drugim sortama radi boljeg oprašivanja.

                                                  A V O K A D O

                                       Porijeklo i rasprostranjenost

            Ovo cijenjeno voće vodi porijeklo iz suptropskih i tropskih oblasti Južne Amerike, (Meksiko, Gvatemala, Peru, Ekvador). Nema divljih srodnika pa se predpostavlja da je nastao ukrštanjem dvije vrste: Persea americana i Persea drymiflora. Kao kulturna biljka prvo se počeo gajiti na Kubi i Jamajci, a zatim u Kaliforniji, na Havajskim ostrvima i na Floridi. Svaka od ovih država ima po nekoliko hiljada hektara pod ovom kulturom.                                                                      

            Plodovi avokada se odlikuju visokim hranljivim, dijetetskim i ljekovitim svojstvima. Mesnati dio ploda zauzima 65 do 85 % ploda, a sjemenka 15 do 35 %. Jestivi dio ploda sadrži 60-70 % vode, 10-30 % masnih materija, 2,5 do 10,0 % šećera, 1,5 do 2,0 % proteina, 1-2 % mineralnih materija, 6-70 mg% vitamina A, 100 mg% vitamina B₁, 170 mg% vitmina B₂, 8,5 mg vitamina C, 10 mg% vitamina D. Masne materije sadrže 77 % oleinske, 11 % linolne, 7 % palmitinske i  0,6 % stearinske    kisjeline. Po kaloričnoj vrijednosti avokado nadmašuje meso. Konzumira se u svježem stanju začinjen kao salata ili samo sa sokom od limuna.

Od plodova, listova i cvjetova spravljaju se razni ljekoviti preparati koji se koriste protiv dijabetesa, gorušice, visokog krvnog pritiska i arterioskleroze. Plodovi se takođe mogu koristiti kao sirovina za parfimerijsku i farmaceutsku industriju.

                                               Sistematsko mjesto avokada

Carstvo: Plantae

Razdio: Magnoliophyta

Klasa: Magnoliophyta

Red: Laurales

Familia: Lauraceae

Rod: Persea

Vrsta:  Persea  Americana

                                                           Razmnožavanje

Avokado se razmnožava kalemljenjem, reznicama i iz sjemena. Razmnožavanje reznicama ne daje dobre rezultate, a kalemljenji avokado prorodi u drugoj ili trećoj godini. Ako se razmnožava iz sjemena avokado prorodi tek šeste do osme godine. Sjemenka ima dobru klijavost.

Za podizanje zasada avokada neophpdno je obezbijediti dobru zaštićenost od vjetra (slično agrumima). Sadi se na prosječnom rastojanju 7 x 5 metara.

                                                                   Upotreba ploda

            Avokado je po načinu upotrebe ploda specifično voće jer se ne jede kao ostalo voće već kao povrće. Plod  je jestiv kad malo omekša (kao kruška). Postoje dva načina upotrebe:

I način: Oguli se kora, plod se prereže na dva dijela i iz njega se izvadi   jajasta sjemenka. U svaku polovinu se iscijedi po pola većeg ili  jedan manji limun. Kad malo ogrezne (nekoliko minuta do sat) jede se kašičicom.

II način : Oguli se kora i izvadi sjemenka iz ploda. On se zatim viljuškom izgnječi da se dobije kašasta masa. Pripremi se dodatak od 4-5 kašika jabukovog (ili vinskog) sirćeta, sitno isjeckani bijeli dio praziluka (ili neka druga vrsta luka) i pola kašičice soli. Može se dodati i malo bibera. Ovo se izmiješa sa izgnječenim plodom i miješanjem sjedini. Jede se sa hljebom kao namaz.

                                                   Sortiment

            Avokado je zimzelena, brzorastuća suptropsko-tropska voćna vrsta. Stablo je visoko 6 do 20 metara zaobljene krune, široke 5-6 metara. Listovi su prosti, cijeli, ovalni, bez zalizaka, dugi 10 do 20 cm, a široki 3 do 10 cm. Obrazuje ogromnu količinu cvjetova po vrhovima jednogodišnjih grana i u pazuhu listova.

Međutim, na manje od 1 % cvjetova se formira plod. Oprašivanje se vrši putem pčela, a neke sorte obrazuju plod i bez oplodnje. Postoje sorte sa malo ili bez polena pa je potrebno oprašivanje sa drugim sortama. Plod avokada je kruškastog oblika, glatke tanke kore (zelene ili crne  boje), masnog mesnatog dijela ploda i sa relativno krupnom jajastom sjemenkom.

 Danas je poznato oko 600 sorti avokada. Međutim sve sorte su svrstane u tri grupe: Meksičke, Zapadnoindijske i Gvatemalske. One se razlikuju po veličini ploda, vremenu sazrijevanja i dužini perioda od cvetanja do berbe. Najpoznatije sorte su Meksikola, Djuk, Blek-Bord, Norton, Fuerme i dr.

Meksički avokado spada u suptropsko voće. Njegovi listovi imaju miris ananasa, a odlikuje se najvećom otpornošću na niske zimske temperature. Jedino on se može gajiti na Crnogorskom primorju, ali samo na zaklonjenim položajima blizu mora. Od cvjetanja do zriobe je potrebno 6 - 7 mjeseci. Obrazovanje cvjetova počinje u oktobru, cvjetanje počinje krajem marta i traje do kraja maja. U uslovima Crnogorskog primorja plodovi sazrijevaju u novembru.            

 Zapadnoindijski avokado je tropsko voće, a od cvjetanja do zriobe treba da prođe 7-8 mjesci.

Gvatemalski avokado je tipično tropsko voće, a od cvjetanja do zriobe je potrebno 10-12 mjeseci. 

Avokado je toploljubiva voćka koja se može gajiti u tropskim i toplijim suptropskim rejonima. Listovi i grančice meksičkih sorti izmrzavaju na - 4 do - 5 °C, gvatemalskih na -1,5 do - 4,0 °C, a zapadnoindijskih na -1,1 do - 2,2 °C. Prilikom podizanja zasada treba voditi računa  o dodatnoj zaštiti mladih stabala do 5 godina jer su ona posebno osjetljiva na mraz. Svi tipovi avokada traže vlažnu toplu klimu i ne odgovaraju im suva žarka ljeta.